Ինչպես հենց ինքը՝ Ալեսսանդրո Բարիկկոն է գրել՝ «Սա վեպ չէ։ Ոչ էլ պատմվածք։ Սա պատմություն է։ Սկսվում է մի մարդուց, որը կտրում է աշխարհը, և ավարտվում մի քամոտ օր, մի լճով, որն իր տեղում է։ Մարդու անունը Էրվե Ժոնկուր է։ Լճինը՝ հայտնի չէ։ Կարելի էր ասել, որ սիրո պատմություն է։ Բայց եթե միայն դա լիներ, իմաստ չէր ունենա այն պատմելը։ Արանքում կան ցանկություններ, ցավեր, որ լավ գիտես՝ ինչ են, բայց իսկական անուններ չունես, որոնցով կոչես դրանք…»։