Շիրվանզադեի «Պատվի համար» դրաման հայ գրականության անմահ արժեքներից է: Գրված լինելով 1905 թվականին՝ այն առ այսօր շարունակում է բեմադրվել ու ընթերցվել, որովհետև դրամայում բարձրացված խնդիրները, պատկերված հարաբերություններն ու կերպարները, որոշակի փոփոխությունների ենթարկվելով, այնուամենայնիվ, դեռևս իշխող են ժամանակակից հասարակությունների մեջ:

«Ռոք Վագրամ» վեպը (1951), որն առաջին անգամ է հրատարակվում արևելահայերեն թարգմանությամբ, ներկայացնում է մի նոր, ծանոթ ու անծանոթ Սարոյանի: Բարմենից հոլիվուդյան աստղի մակարդակի հասած ամերիկահայ տղայի պատմության մեջ ինքնության որոնման, սփյուռքահայի երկփեղկված գիտակցության, ընտանեկան կապերի, փլուզված անձնական կյանքի սարոյանական մոտիվները համատեղվել են տրտում իմաստունի դառնագին մտորումներով, թեև հումորի աննման զգացումը, հրաշալի խենթությունն ու իսկական քրիստոնեայի մարդկայնությունը չեն լքել հեղինակին: «Ռոք Վագրամը» յուրօրինակ գործ է թե՛ բովանդակությամբ, թե՛ ձևով ու կառուցվածքով, որքան սպասելի, նույնքան էլ անսպասելի Սարոյան: