Մխիթար Գոշի առակներում գեղարվեստական կերպար է դառնում նաև մարդը, իսկ կենդանիների ու բույսերի միջոցով ներկայացվում է մարդկայինը՝ սերը, խանդը, վախկոտությունը, ազնվությունը, արդարամտությունը և այլ մարդկային հատկանիշներ։ Այսինքն՝ գեղարվեստական գրականությունն առակներում դարձել է մարդակենտրոն, ոչ թե՝ աստվածակենտրոն, և ակնհայտ է, որ հայկական վերածնությունը դրսևորվել է նաև Գոշի առակներում։